Het ging bergafwaarts met Ilona. Al weken had ze dag in en dag uit om de paar minuten voorweeën. Hoe verder de zwangerschap kwam hoe meer uitgeput ze werd. Soms belde ze en kwamen we even bij haar thuis kijken. Altijd lag ze uitgeput in bed. Het zorgen voor haar gezin van 2 jongens was heel erg zwaar. Haar man nam over wat hij kon. Als we bij Ilona waren hoorden we haar aan en gaven haar een peptalk. Te vroeg inleiden wilden zij en wij echt niet, maar soms verloor ze de moed en wilde ze maar al te graag bevallen. Het kwam door totale uitputting, zowel lichamelijk als mentaal.
Bij ruim 37 weken zat ik op avond weer op haar bedrand. Wat had ik een respect voor deze vrouw. Die niet meer kon, maar ook niks wilde als het de baby enigszins kwaad zou kunnen doen. We spraken af dat ik een afspraak in het ziekenhuis zou regelen om te kijken wat ze voor haar konden betekenen. Aangezien ik haar al weken begeleidde stond ik totaal achter haar verzoek om te kijken of inleiden mogelijk was en schreef een duidelijke verwijsbrief.
Ze belde me na de controle in tranen op. De verloskundige van het ziekenhuis wilde niet inleiden. Ze had geen medeleven gevoeld, ze voelde zich niet serieus genomen, inleiden was gewoon niet bespreekbaar. Ik belde de desbetreffende verloskundige. Voor de 40 weken inleiden deden ze niet meer na heel veel slechte ervaringen. Het frustreerde me. Een protocol is heel belangrijk, maar soms moet er verder gekeken worden. Ilona kón niet meer! De verloskundige kon haar nu alleen een nachtje slapen in het ziekenhuis met slaapmiddel aanbieden. En daarna vroeg ik voorzichtig? Dan kunnen we weer een stap verder kijken. Ik belde mijn cliënt en adviseerde stapje 1 te nemen en dan te kijken of het ziekenhuis meer kon doen. En zo geschiedde. Ik sprak haar een paar dagen na het nachtje slapen. Ze zat uitgeput, boos en gefrustreerd voor me. Ze wilde niet meer terug naar dat ziekenhuis. Boos vertelde ze me dat die haar nog een nachtje wilden laten slapen, maar zij wilde gewoon een plan om te gaan bevallen. Ik kon het me zó voorstellen. Ik opperde om naar een ander ziekenhuis te gaan. Ze haalden haar schouders op. Na een gesprek met haar man werd de afspraak ingepland. Nog voor de afspraak belde ze, het leek alsof ze nu echt ween had! En dat was zo, dus gingen ze op weg naar het ziekenhuis voor de bevalling. Ze werd allervriendelijkst ontvangen en binnen korte tijd had ze haar gewenste ruggenprik. Ze baarde eindelijk 3e kind!
Ik trof haar weer in het kraambed. Lachend. Wat waren we blij dat ze hier nu lag mét kind. Het was zwaar geweest, maar wat waren we blij dat we de beslissing hadden genomen om naar een ander ziekenhuis uit te wijken!
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
